AYAZIN ÇİÇEĞİ EMANET
Yeşil Gelin'in gittiği gün kelimeleri de elinden alındı küçük kızın. Yalancı Bahar'ın acısını yaşayamadan babasının da avuçlarından kaymasıyla bomboş kaldı ruhu. Boşluk büyüdü büyüdü... Sonra boşlukta bir rüzgâr esti adı Ayaz olan... Küçük kar tanelerini koydu kızın avuçlarına.
Kokusuyla baba, şefkatiyle anne, vefasıyla dost oldu. Gün geldi yüreğindeki kar taneleri bir kardelen misali aşk diye inlemeye başladı. Susturamadı sesleri Ayaz, dindiremedi rüzgârı Yeşil...
Ayaz korkularını emanet etti Yeşil'in avuçlarına, Yeşil yüreğini emanet etti Ayaz'ın kokusuna.
Birbirlerine emanet iki yürek, tek bir ruha bürünmek için çıktılar yola. Oysa yol tehlikeli, geçmişin izleriyle bezenmiş, kayboluşlara gebeydi.
ŞEHRIALEM
