Tanzimat döneminde ana dil öğretimine önem verilmeye başlanmasıyla birçok Türkçe dil bilgisi kitabı yazılmıştır. Bu kitaplardan biri Ahmet Cevdet Paşa ile Keçecizâde Fuat Paşa tarafından hazırlanan ve Encümen-i Dâniş'in açılış gününde (1851) Sultan Abdülmecit Han'a sunulan Kavâid-i Osmâniyye'dir. Kütahyalı Abdurrahman Fevzi Efendi'nin 1847'de yazmaya başladığı 1861'de tamamladığı Mikyâsu'l-Lisân Kıstâsu'l-Beyân ise ana dilin kurallarını öğreten bir diğer eserdir. Ne var ki eser yazarın ölümünden sonra 1882'de yayımlandığı için Kavâid-i Osmâniyye (1851) Tanzimat dönemi dil bilgisi kitaplarının ilki olarak kabul edilmektedir.
Bu çalışmanın konusu Kavaid-i Osmaniyye'den dört yıl önce kaleme alınan; yazılış tarihi itibarıyla Tanzimat dönemi Türkçe dil bilgisi kitaplarının ilki olarak kabul edilmesi gereken Sarf-i Türkî (1847)'dir. Ahmet Nazif Efendi tarafından yazılan Sarf-ı Türkî'de Türkçe dil bilgisi kuralları Arapça ile karşılaştırılarak açıklanmış; Sîbeveyhi Ferrâ Ahfeş Zeccâc Zemahşerî İmam Razî İbn Harûf Eskicizâde gibi Arapça dil bilgisi çalışmalarıyla tanınan bilginlerin eserlerindeki örneklere ve açıklamalara atıflarda bulunulmuştur. Sarf-ı Türkî yazılış tarihi itibarıyla dönemin ilk eseri olmasının yanı sıra lisân-ıOsmânî tabiri yerine lisân-ı Türkî ya da Türkçe ifadelerinin kullanılması Arapça dil bilgisi üzerine çalışmalarıyla tanınmış yukarıda anılan isimlere göndermeler yapılması ve bu bilginlerin eserlerinden örnekler verilmesi bakımından Tanzimat döneminde yazılmış diğer eserlerden ayrılmaktadır.
Sarf-ı Türkî'nin Türk dili tarihi içerisindeki yerini karşılaştırmalı olarak ele alan ve metodolojisini ortaya koyan elinizdeki bu kitap; giriş metin dil bilgisi terimleri dizini ekler dizini sözlük kişi isimleri sözlüğü ve tıpkıbasım bölümlerinden oluşmaktadır.
