“Korkma!
Bu yaşadıkların, yaşanması gerekenler. Şimdi başka bir merhaleye geçiyorsun. Bundan sonra menzile tek başına yürüyeceksin. Unutma güzel kızım, yol hep vardır, değişen sadece yolcudur!
Bugün bu yolda sen varsın.
O notu bulman bir işaret!
Yavrum, Hacer Özlem'im, yolculuğun kutlu olsun; uğurlu ve dahi hayırlı olsun.
Gitmen gerek artık, geç kalma… Vakti geldi!
Bir yolculuğa çıktım. Kendim için, senin için… Uzundu, çileliydi.
Kendim için çok ağladım ve senin için de…
Biliyorum, yoruldun ama inan bu yolun sonu güzelliklere gebe!
“Ol” dendiğinden beridir süren yolculuğun bana ayrılan safhasındayım.
İstedim ki benim yolculuğum bizim yolculuğumuz olsun.
Geçmişe, şimdiye ve geleceğe…
Geçici olandan ebediyete…
Hepimizin dünden bugüne gelen ve yarına gidecek yolunu yürüdüm.
Beni, seni, onu ve nicelerini gördüm yolda. Ve anladım ki yolun amacı hakikate ulaşmak!
Maşukunu arayan âşık oldum.
Ölmeden önce öldüm ve yeniden doğdum.
Çünkü artık vakti gelmişti.
Bu kitabı elinde tuttuğuna göre, senin için de artık vakit gelmiştir!
