“Çirkinliğine rağmen hâlâ ayartıyorsa manzara, gözün gördüğünü değil, hatırladıklarını eşelemeli: Pencerenin önüne masa kurmak, onu güneşin yer değiştirmesine göre ayarlamak geride kalmış bir zamana yetişme, zamanı hiçe sayma hevesinin çürük akçesi midir, bilebilsem, el ayak çek-menin önünde bir engel kalmayacak, ola ki. Manzaranın sessizini bulana dek berraklık saymalı o halde bulanıklığı, yazma zorunluluğuna şu alıştırma disiplini payandalık etmeli.”
