Ya Rabbi;
Konuşmak istemiyorum.
İstemiyorum izzet tacımı kaptırmak.
Bir şeyler beklemek ondan bundan.
Oyalanmak.
Kendimi anmak istemiyorum her duyduğum hikâyede.
Ne de dünyayı içine alan her acıyı dışlayarak bakmak aynaya.
Tornavidalar oysun gerekirse gözümü, çekiç darbeleriyle yaralansın yüzüm, ihanet ve intikamla örülsün her saç telim, bükülüp esneyebileyim bir keman teli gibi; avcıların kapanı üzerinden atlayarak, elektrik tellerinden havalanarak, çöl sessizliğinde en uzun molamı verebileyim.
Hayret ve hayranlığa varayım en çaresiz anlarımda.
