Şimdi al bu kitabı,
Sür yaralarına…
Biliyorum ne acılar eskittin sen.
Uğradığın sayfalarda kendine dokun,
İçindekii mutsuz adamları, kadınları bulup sarıl onlara,
Şimdi al kendini karşına,
Bak gözünde bir yaş var gördün mü?
Silme onu, aksın bırak.
Geçecek birazdan deyip kandıracağım seni,
Asla geçmeyecek.
Kelime kelime büyüyüp,
Cümle cümle koşacaksın acılarına ,
Gülümseyerek yapacaksın bunu…
Bak sana bir şey daha diyeceğim;
Bir sabah mesela;
Kalkacaksın yatağından,
Kemiklerini salacaksın sokaklara,
İçinde öyle bir umut ve şehrinin üzerinde farklı bir bulut,
Eskilerden tanıdık bir bahar,
Başka bir yol
Başka bir sen.
Duracaksın bir köşebaşında,
Bu bir meydan okuma mı bilmem ama
Haykıracaksın geçmişine.
Sonrası hep güzel olacak…
Bileceksin ki yarın umut,
Yarın bahar…
Ben varım diyeceksin.
Sonra çıkaracaksın o içindeki acılarına sarılmış adamları, kadınları…
Dudağından bir parça konduracaksın, sadece annelerin duyabileceği o umut kokan boyunlarına.
Tekrar yerleştirip onları kendi ikametlerine,
Yoluna devam etmenin huzuruyla,
Bir yere geleceksin,
Daha önce hiç gelmediğin o yere;
Kendine…
