Bir Konargöçer İmparatorluk Osmanlı İmparatorluğu tarihine yeni bir mercekle bakıyor ve Osmanlı sınırları içinde yaşayan göçer gruplara ve onların merkezi devletle değişen ilişkilerine odaklanıyor. Bu kitapta daha önceki çalışmalardan farklı olarak göçer grupların Osmanlı kurumlarını ve sonuçta modern Türkiye'nin cumhuriyetçi yapılarını biçimlendirmekte önemli bir rol oynadığı savunuluyor. Uzun imparatorluk tarihinin büyük bölümü boyunca Osmanlı devlet yetkililerinin bölgedeki çeşitli göçer grupları saflarına katmaya ve memnun etmeye çalışmalarına bağlı olarak yerel çıkarlar Osmanlı devletinin gelişimini etkiledi. İmparatorluğun erken döneminde özellikle sınır bölgelerinde göçebelerin var olması devlet için önemli bir güç kaynağıydı. İmparatorluğun merkezi ile aşiret reisleri arasındaki işbirliği merkezi devlete imparatorluğun uzak kesimlerine etkili bir erişim biçimi sağlarken aşiret reislerinin de kendi otoritelerini pekiştirmelerine ve aşiretlerin ayrı kültür ve kimliklerin taşıyıcıları olarak varlıklarını sürdürmelerine olanak verdi. 18. ve 19. yüzyıllarda yerel toplulukların mahalli bölgesel ve hatta küresel fırsatları değerlendirerek ekonomik ve siyasal güçlerini merkezi devletten bağımsız olarak genişletecek yeni olanakları keşfetmesiyle bu ilişki değişti. Osmanlı merkezi devleti ile göçebe topluluklar arasındaki esnek ilişki bu değişen koşularda bir zaafa dönüştü ve Osmanlı devleti aşiretleri yerleştirmeye ve göçü denetim altına almaya yönelik ilk adımlarını attı. Sonunda 20. yüzyıl başlarında hareketlilik tümüyle farklı bir biçime büründü ve etnik temelli milliyet anlayışları zorunlu göçlere yol açtı. Reşat Kasaba'nın Osmanlı tarihine getirdiği yeni yorum yalnızca bu bölgeyi konu alan öğrencileri ve araştırmacıları değil daha genel anlamda imparatorluklarla göçle ve devlet-toplum ilişkileriyle ilgilenen okurları da ilgilendiriyor.
