Daha dün gibi hatırlıyorum bu küçümen kitabı nereden aldığımı. Montparnasse garından trene binip Marsilya'ya gidiyordum. Büyülendim. Kısa bir sürede bitince tüm iyi romanlarda sizi çarpan his geldi çöktü üstüme: "Niye bitti ki?" Hakikaten niye bitmişti ki? Ben Echenoz'un yeni Fransız romanının en büyük üstatlarından biri olduğunu bu romanla anladım. Arkasından Ben Gidiyorum'u okudum. Aynı minvalde bir hikâyeydi. O da şahaneydi. İşin tuhaf tarafı bu küçümen Bir Yıl da Goncourt ödülü alan Ben Gidiyorum da aslında amaçsız plansız nedensiz bir kaçışın hikâyesi. Kahraman niye kendini yollara vurur niye oradan oraya salınır başına niye tüm bu anlamsız şeyler gelir dünyaya niye böyle bakar ve daha da önemlisi nasıl böyle büyük bir kayıtsızlıkla büyük bir şefkatle bakar sorup durdum kendime... Çözemedim. Çözdüğüm tek şey bu romanların büyük bir okuma keyfi barındırdığı. Bu tecrübenin kaçırılacak bir tecrübe olmadığını düşünüyorum. Hakikisini yapamayacağımıza yani anahtarlarımızı kapının yanındaki masaya bırakıp kapıyı açıp çıkıp merdivenlerden inip öylesine nedensiz kaderimizin bizi götürdüğü yere gidemeyeceğimize göre... En iyisi okumak.
