Bazen geceleri pencereden dışarı, çimen tohumları misali göğe savrulmuş yıldızların altında, ağaçların bittiği yerdeki gölgeye gözlerini dikerken ve yukarıdaki karanlıktan aşağı süzülen kazların sesini dinlerken ölecekmiş gibi hissederdi. Yok olup gidecekmiş gibi değil, kendi içinde duyduğu o dolu dolu hissin zirvesinde, her şey sona erecekmiş gibi.
Modern Amerikan edebiyatının büyücü anlatıcısı Peter Heller, okurlarını post-apokaliptik bir evrende kaybolmaya davet ederken, sadece keskin gözlem gücü ve sürükleyici kurgusuyla değil, gerçeği bir illüzyon gibi gösteren ustalığıyla da büyülüyor. Bu evrende, yaşamın her yeni günü yozlaşma, parça parça çürüme ve yeniden ayağa kalkma mücadelesine dönüşüyor. Jess ve Storey, her yıl ülkenin en ücra köşelerinde kamp yapıp avlanırken, dostluklarının sessizliğinde saklanan ve hiç konuşulmayan birçok şeyi de geride bırakıyorlar.
Harap, bir yol hikâyesi olarak okunabilir; aynı zamanda bir bilim kurgu ya da bir ‘kahramanların yolculuğu’ anlatısı olarak da. Ama tüm bu yıkık döküklük içinde –havaya uçmuş bir köprü, yerle bir olmuş binalar ve yolda terk edilmiş arabalar– hikâyenin asıl döngüsü, geçmişini sağaltmak uğruna neleri göze aldığında yatıyor. Yolda kaybolan herkese ve her şeye inat, hayatın vurduğu sol kroşelere adanmış bir övgü.
