İnsan bazen içine açar.
Bazı insanlar içine açar.
Çorak, kurak ve çetin bir varoluşun tam ortasında çiçeksizliğiyle
görünür uzaktan. Oysa içine açmıştır o. Çiçekleri içindeki saklı
bahçededir onun. Dışa vurumcu bir varoluş değil; bir tür:
“İçe vurumculuk”tur bu.
Her insanın bir çiçek açma zamanı var. Tohumuna göre,
toprağına göre, güneşine göre... Hiçbir şey için geç ya da erken değil
bu yüzden. Çünkü çiçek açma zamanı da kendi vaktimize göre.
İnsanın kendi zamanını, çiçek açma zamanını bulması bir ömür
sürüyor bazen. Kendi ritmini, hızını, vaktini bilense;
bilmenin telaşsızlığında bekliyor kendini.
Zeynep Merdan, ilk kitabı Kendilik Cesareti’yle başlattığı keşif
istikametini bir adım daha “iç”eriye taşıyor. İçine Açan İnsan, felsefe ile
edebiyatın rastlaştığı bir güzergâhta içine düşmeye cesaret edenlere
yeni bir varoluş imkânı sezdiriyor.
İçine açmanın güzelliğine.
Ve hiçbir engeli mazeret bilmeyerek;
var olma aşkı ve cesaretiyle ölümüne açan herkese
