Cumhuriyet bir ütopyaydı. Şimdi ise ona ait bir gerçeklikte yaşıyoruz. Sesler işitiyoruz ahengini o toplum mühendisliğinden almış bir müziğe ait sesler.
Bir medeniyet projesi olarak görülenCumhuriyet'te "Klasik Batı müziği" nasıl "milli" tınısını bulacaktı? Bu soruda "bulunması gerekliliğine" dair bir kabul vardı ve ulus inşa etmeye kalkan ve bunun için de öncelikle ulusal olanı yaratmak zorunluluğuyla baş başa kalan Cumhuriyet'in kurucu kadrolarınca en ileri medeni ve modern olarak bellenen "Klasik Müzik"te milli damarın bulunması ve yansıtılması esaslı bir görevdi.
Bugün işte bu illüzyonu yaşıyoruz.
Halk türkülerini armonik ya da çoksesli kılıp Klasik müzik orkestralarında çalmaktan ibaret bir Klasik müzik serüveninin içindeyiz.
Bu kitaptaki yazarların tümünün bir derdi var! Türkiye'de klasik müzik ve müzik alanında bir şeylerin yanlış yapılandığı işlerin doğru yürümediği hâlâ yapılması gereken onlarca şey olduğunu söylüyorlar. Her şeyin yolunda gittiğini düşünen akademisyen ve müziksever amatörlerle aralarındaki farkın altını çiziyorlar: Serap görmüyoruz ama sahnelenen illüzyonun da tanıklarıyız.
Jön Türk modernleşmesinden Cumhuriyet politikalarına bir anlayışın Halkevleri'nden konservatuvarlara kurumların marşlardan operetlere eserlerin ele alındığı eleştirel bir toplam.
Cumhuriyet bir illüzyondu belki göremiyoruz ama işitebiliyoruz.
