Köksüz; kökü olmayan, sağlam bir dayanağı ve gerçeği bulunmayan…
Ne kadar kaçarsa kaçsın sonunda bir yere varacak olan insanoğlu yaradılışı gereği, derinlere kök salan kadim ormanlar gibi bir yerlere ya da birilerine tutunmak, bağ kurmak zorundadır. Köksüz, bağsız kalması mümkün değildir. Hiçbir ruh yalnızlıkla beslenemez. Yalnızlık sadece kırılganlıklarımıza karşı giydiğimiz bir zırhtır ve sonsuza dek giyilemeyeceği de bir gerçektir. Aramızda kan bağı olsun ya da olmasın, bizi önemseyen insanlar hayata tutunmak için toprağa saldığımız köklerden biridir ve kabul etmek istemesek bile yaşamak için birbirimize ihtiyacımız vardır.
Kendini hayatta yapayalnız, bağsız, köksüz olduğuna inandırmış genç bir öğretmenin geçmişi ile yüzleşme sürecini konu alan bu roman; aslında mutlak yalnızlığın mümkün olmadığını, insanın her zaman bir yere ya da birilerine ait olduğunu anlatıyor.
Romanın hayatımız boyunca kendimizi kaptırdığımız koşturmaca ve karmaşanın içerisinde insanın içini rahatlatan bir iletisi daha var; bir gün herkes ait olduğu yere döner…
