Filmlerde siyasi demeçlerde ve haber bültenlerinde "kötülük" gündelik gerçekliğimizin parçası bir sözcük haline geldi. Yalnızlık korku özgürlük gibi kavramların felsefi ve tarihsel izini sürdüğü önceki eserleri övgüyle karşılanan yazar Lars Svendsen Kötülüğün Felsefesi'nde yaşanmış gerçek cinayet ve katliamlardan filmler ve romanlara en büyük kötülük saydığı İkinci Dünya Savaşı ve Holocaust'a değin kötülük kavramını faillerin ve mağdurların bakış açısından etraflıca inceliyor. Yazar düşünürler ve filozoflar eşliğinde güncelliğini koruyan bir sorunun peşine düşer: "Kötülük hakkında nasıl konuşacağız?"
Kötülükten bahsederken kullandığımız kelime dağarcığını yitirdik. Bu yüzden Kötülüğün Felsefesi bu sorunun güncelliği etrafında kötülüğe ilişkin bireysel ve toplumsal deneyimleri düşünebilmenin ufkunu yeniden belirlemeye çalışırken kötülüğü çağdaş yaşamın olağan bir yüzü olarak; ahlaki politik ve en çok da pratik içerikleriyle birlikte ele alıyor.
Kötülük ahlaki bir mesele olmayı sürdürüyor ve kötü eylemler söz konusu olduğunda hepimiz bunların hem suçlusu hem de kurbanıyız. "Kötü olan normal olandır." derken normalin ne olduğunu da belirtir Svendsen: "Dünyadaki tüm kötülüğün tek açıklaması biziz; az çok terbiye almış saygın normal insanlar." O halde ahlaki bir sorun uygulamaya ilişkin talebi de beraberinde getirir. "Kötülük ne meşrulaştırılmalı ne de sözde açıklamalarla savuşturulmalıdır. Yapmamız gereken kötülükle mücadele etmektir."
