“Dağın karanlık, olumsuz, korkutucu bir görünüşü
var. Tezahürleri kimi zaman bizi dehşete düşürür…
Dağ istikrardır, güçtür, erktir… Dikeylik idealinin canlı
tezahürüdür... Dağın verdiği en önemli ders, ölümün bir
başlangıç olduğudur.”
İnsanlık tarihi boyunca dağlar göklerle ve metafizikle
ilişkide bazen aracı bazen de bizatihi bu ilişkinin
tecessümü oldu: Tanrıların meskeni olan Olympus;
Şiva’nın yogi pozisyonunda oturduğu Kailasa
Dağı; Çin’de göksel imparatorun ikamet ettiği en
ünlü efsanevi dağ Kunlun; Türklerin çıktığı Ötüken;
İbrahimî dinlerin dağları… Doğu’da olduğu gibi
Batı’da da insanlar dağları tanrılar ve şeytanlarla
doldurmuşlardır. Zamanın başlangıcından beri dağlar
saygı görmüş, mukaddes bilinmiş, kutsalın sınırında
durmuştur. Kimi halklar dağları dünyanın merkezi,
diğerleri ise Cennet ve Dünya arasındaki iletişim
noktası olarak görmüştür. Kimileri cenneti orada
bulmuş, kimileri canavarlar ve muhteşem hayvanların
doğaüstü diyarlar olarak düşlemiştir. Dağlar büyük tek
tanrılı dinlerin kalbinde yer alır: Tanrı Hz. Musa’ya Yasa
tabletlerini Sina’da vermiştir, Hz. İsa Golgota’da ölmüş
ve dirilmiştir ve Baş Melek Cebrail Hz. Muhammed’e
Cebel-i Nur’da görünmüş ve ondan ilahi sözü
yaymasını istemiştir.
Dağ her zaman büyülemiş ama aynı zamanda
korkutmuştur ve kutsal olan her şeyde bulunan bu
kararsızlık, içinde şaşırtıcı arketipler keşfettiğimiz
sayısız mitolojiyi beslemiştir. Bu kitap bizi dağlarla
ilgili asırlık inançları, mitleri, halk geleneklerini ve batıl
inançları keşfetmeye davet ediyor.
