"Demek ki biraz olsun üzülmen lazımmış. Ama ben senin böyle vehim üzerine de olsa sıkılmana kıyamam. Şunu bil ki içimde uzakta olmandan mütevellid devamlı bir hüzne benzer gariplik duyarım. Bu hissimi her fırsatta da arkadaşlarına söyler âdeta onlarla seni konuşmak ihtiyâcı duyarım. Kemalciğim bu mektubun ile hem sevindim hem de tahmin edersin ki içim sızladı... Oğulcağızım sen meydan malısın. Yâni canını kütleye nezretmişler fasî-lesindensin. Onun için kendini ye'se kapıp koyvermeye hakkın yok!.. Onun için bu endîşe ve sıkıntıyı üzerinden at!.. At zira biz hepimiz kendimiz için yaşamadığımızı bilenlerdeniz inşallah!"
