Bugün karar verdim: Ölüme karşı düşüncelerimi yazacağım rasgele aklıma geldiği gibi herhangi bir bağ kurmadan ve sıkı bir plana boyun eğmeden. Kalbimde ölümü zorlayan silahı bilemeden bu savaşın geçip gitmesine izin vermem. Bu silah acı verecek ve sinsi olacak savaşa uygun olacak. Onu daha geniş bir zamanda şakalarla ve cüretli tehditlerle atlatmak isterdim; ölümün yenilgisini bir maskeli balo gibi tasavvur ederdim; ve elli çeşit kıyafetle bir sürü suikastçıyla ona yanaşmak isterdim. Günün peş peşe zaferleriyle yetinmeyip o sağdan soldan girişti bana. Havayı ve denizi görüyor en küçük şey gibi en büyük şey de onun için tanıdık ve geçerli her şeyin birden üstüne yürüyor hiçbir şey için kendine zaman tanımıyor. Böylece bana da zaman kalmıyor. Ben de alimden geldiği gibi yakalamalıyım onu ve nerede olursa olsun rasgele bir yere çivilemeliyim. Ona şimdi tabutlar hazırlayamam bunları hiç de süsleyemem en azından süslü olanları sert parmaklıklı anıtmezarlara koyabilirim.
Pascal otuz dokuzuna kadar yaşadı ben yakında otuz yediyim. Onun kaderiyle hesaplarsak benim temiz iki yılım daha var. Ne acele! O Hıristiyanlığın savunması için düzensiz fikirler bıraktı arkasında. Bense insanın ölüme karşı savunulması üzerine düşüncelerimi toparlamak istiyorum. Eğer günün birinde olacaksa demek ki olacak- kesinlikle olacaksa o zaman elimde sarı kurşunkalemle ölüme karşı yazdığım tehditkâr bir sözcüğün başında ölmek isterim.
Elias Canetti
