Özel bir çocuk annesi olarak, bizim çocuklarımızın, aslında aynı ortamda büyüyen o çocuklar için şans olduğunun farkında olmayan o annelere üzülüyorum. Hayatta ötekinin de var olduğunu yaşayarak öğrenme şansına sahip bu çocuklar, empati yapmayı, yardım etmeyi ve dezavantaj sahibi bir bireyin yaşadığı zorlukları yaşayarak öğrenmiş olacaklar. Toplumun vicdanı olmayan, çok başarılı fakat empati yoksunu bireylerden oluştuğunu düşünebiliyor musunuz? Elbette korkunç olurdu. Engelli bir bireyin aslında topluma olumlu yönde neler kattığını görebilse insanlar, dünya daha yaşanabilir bir yer olurdu...
Sabahattin Ali'nin "Dünyada bana ne istiyorsun diye sorsalar, hiç düşünmeden vereceğim cevap 'anlaşılmak istiyorum' olurdu." sözü üzerine düşündüm. Her insan anlaşılmayı ister çünkü anlaşılmak bir varoluş mücadelesidir. Anlaşıldığımız zaman duygu ve düşüncelerimiz diğerleri tarafından kabul görür. Kabul gördüğümüzde, ait olma ve güven ihtiyaçlarımız karşılanır; daha sağlıklı ve anlamlı ilişkiler kurulur. Egemen veya onun gibi engelli herhangi bir bireyin bulunduğu ortamda olmasını istemeyenler, azıcık araştırsa anlayacaklardır ki bizim çocuklarımız bu dünyanın kapkaranlık yönünü aydınlatan rengarenk çiçeklerdir.
