Gökhan Tunç bu kitapta etkilerini büyük ölçüde gizemlerinden alan iki sözcüğü şiir ve belleği modern Türk şairlerinin bellek tasavvurları merkezinde bir araya getiriyor. Çalışmanın temel sorusu şu: Felsefede bilimde sinemada sürekli değişen ve gittikçe dijitalleşen bir bellek algısı varken modern Türk şairleri belleği ne olarak alımlarlar? Burada bellek ve şiir kavramlarına eşlik eden üçüncü unsur olarak metafor sözcüğü devreye girer. Metaforların edebî bir süs olmanın ötesinde metaforu kullananların düşüncelerini yansıtan ve belirleyen bir özelliğe sahip olduğu son dönemlerde metafor araştırmacıları tarafından kanıtlanmıştır. O hâlde şairlerin tercih ettikleri bellek metaforlarının onların poetikalarını ideolojilerini yaşadıkları ortamı hayata ve geçmişlerine nasıl baktıklarını açımlayan bir anlamı olacaktır.
Bu kitapta iki temel sav öne sürülmektedir: Birincisi şairlerin şiirlerinde kullandıkları bellek metaforlarını büyük ölçüde gündelik hayatta yer alan kavramsal metaforlar üzerinden oluşturmalarıdır. İkinci olarak bilimde ve sinemada gittikçe dijitalleşen bellek metaforlarına karşılık modern Türk şiirinde böylesi baskın bir yönelimin olmaması ve farklı ideoloji ve
poetikalara sahip şairlerin aynı gelenekselleşmiş bellek metaforlarını tercih etmeleridir. Bunların yanı sıra modern Türk şiirinde kusursuz bellek algısının kusurlu belleğe doğru evrilişi tartışılan bir başka sorunsaldır. Yazar bu kitapta ileri sürdüğü düşünceleri temellendirmek için öykülerden romanlara otobiyografik metinlerden filmlere kadar
farklı türlerdeki eserlerden yararlanmakta ve okuru belleğin şiirdeki lirik gölgesini araştırma konusunda renkli bir yolculuğa davet etmektedir.
