Çakıl taşı gibi birikmiş acılarım var içimde,
ağırlaşmış vücudum, zihnimin içi ceset torbası yıllardır,
nereye gidersem taşıyorum kendimle.
Yine üzerine sünger çekemediğim acizliklerim ile
başı sonu belli bir öykü:
SÜRGÜN.
Firar edemediğim bir yürekte sürgün kaldım ben.
Nasıl bir bedel ödüyorum;
af yok, infaz da yok, enikonu:
SÜRGÜN.
