Seyit Göktepe yedinci öykü kitabı Son Harfin Kalbine ile selamlıyor okurlarını. Göktepe bir sözcüğün bir cümle olduğu, bir cümlenin tekrar eden başka bir cümleyle aynı anlama gelmediği; kalıbını dökmeden, çerçevesiz bir işçilikle kuruyor öykülerini. Rüyayla hakikati birbirine katmayı öğrenen kadınları, içindeki boşluğa bile ait olmayan erkekleri, renklerin ve seslerin, doğusuyla batısıyla bir balkon icat etmiş de avuçlarındaki çizgilere hayatın ısmarladığı başka başka hikaye arayanları, küçük kahramanlıklarla mesutları, avunanlarla avunduklarından hüsran duyanları, aradakini, yaranamamışı yazıyor.
Son imtihanı veremeyen öğrencinin gözü yanlış bir şıkkı daha işaretliyor: Son Harfin Kalbine düşmek, seçilmeyen olmaktır.
Ortasındaydım kitabın. İki dünyanın, iki kapının ortasında. Cennet ile cehennemin ortasında. Doğu ile batının ortasında. Gülmek ile ağlamanın ortasında. Yalnızdım. Yalnız uyanmıştım. Öldüm sanacaktım kendimi, yatağımda düş izleri... ve göğsümde çınlayan kitabın sayfaları olmasa. Ortasındaydım denizin. Acı ile tatlının ortasında. Ortasındaydım siyah ile beyazın. Sarıyorlardı beni bir kundağa, doğdum diye. Sarıyorlardı beni bir kundağa, öldüm diye. Ortasındaydım iki kundağın. Söylüyorlardı beni, yaşadım diye. Anıyorlardı beni, göçtüm diye. Akıyordu sular. Doğuyordu güneş. Işıyordu ay. Bakıyordum
aynaya. Ben vardım. Buradaydım.
