Sokak çocuklarının yastığı taş, yorganı bulut, döşeği topraktır. Abdi o gün anlamıştı kendisine gökteki yıldızların ışık, bulutların yorgan, toprak ananın da döşek olacağını.
Acımasız sokak yaşamı onun için köprü altındaki bir küngün içinde o gün başlamıştı. Bazı insanlar onların yaşadıklarını görmezden gelerek yargılıyorlardı ve vebalıymışlar gibi yanlarından uzaklaşıyorlardı.
Onları birer potansiyel suçlu olarak görüyorlardı.
Bir bilselerdi onların içlerinde ne cevherlerin yaşadığını ve o zorlu koşullarda bile neleri başardıklarını.
Onlar bozkır çiçekleriydi.
Bu hikâye sokakta yaşayan binlerce çocuktan biri olan
Abdi’nin hikâyesidir.
