Bektaşilik öğretilerinin temelinde “insan” vardır. Bektaşilikte insan, daimî bir yolculuk hâlindedir ve bu yolculuk, kişinin ilahi âlemde varabileceği en üst nokta olan “insan-ı kâmil”e doğru ilerlemektedir.
İsmini, aynı zamanda fikir öncüsü de olan İslam filozofu Hacı Bektaş-ı Veli’den alan; 16. yüzyılın başlarında Balım Sultan tarafından kurumsallaştırılan ve Hazreti Ali ile On İki İmam sevgisine dayanan tarikatın çatısı altında yüzyıllardır nice şiirler, çeşitli eserler verilmiştir.
Sadettin Nüzhet Ergun; yaşamının büyük bir bölümünde boğuştuğu verem hastalığının verdiği acılar, yoksulluk ve maruz kaldığı rekabet, kıskançlık, iftira gibi kötü durumlarla zedelenen manevi dünyasını âdeta Türk edebiyatına kazandırdığı çalışmaları ile tedavi etmiş ve bunu yaparken edebiyatımızın en önemli eserlerini vermiştir.
Bektaşi Şairleri de Sadettin Nüzhet Ergun’un tasavvufi Türk edebiyatının zengin ve orijinal bir sahasını oluşturan Bektaşi edebiyatı eserlerini derlediği, bunun yanı sıra Bektaşi şairlerinden bir kısmının hayatları hakkında da bilgiler verdiği eseridir. Sadettin Nüzhet Ergun bu çalışmasıyla, hocası Prof. Dr. Mehmet Fuat Köprülüzade’nin de ön sözünde yer verdiği üzere “yalnız millî edebiyat noktasından değil, Bektaşilik tarihi noktasından da pek mühim” bir eser vücuda getirmiştir.
Güzel âşık cevrimizi
Çekemezsin demedim mi
Bu bir rıza lokmasıdır
Yiyemezsin demedim mi
Yemeyenler kalır naçar
Gözlerinden kanlar saçar
Bu bir demdir gelir geçer
Duyamazsın demedim mi
Pir Sultan Abdal
