Sven-Olov Wallenstein bu kitapta mimarlığın hem içsel mantığının yani teorisinin hem de bir araç olarak seferber edilme biçiminin dönüştürüldüğü klasik paradigmanın terk edildiği noktanın aynı zamanda biyopolitik makinenin ortaya çıktığı eşik olduğunu gösteriyor. Wallenstein'a göre modern mimarlık biyopolitik makinenin önemli bir parçasıdır. Bu da temel amacının öznellik üretmek olduğu ve modern öznenin soybilimi açısından yorumlanması gerektiği anlamına geliyor. Dolayısıyla da panoptik ilkeyi herhangi bir arkitektonik formla değil Foucault'nun "diyagram" dediği şeyle iktidar ilişkilerinin ortaya çıktığı ve pek çok fiziksel şekle (hastane hapishane kışla fabrika okul vs.) bürünebilecek soyut bir makineyle ilişkilendirmek gerekiyor.
Wallenstein'ın benimsediği Foucaultcu perspektiften baktığımızda yeni fikirlerin kentsel mekânın tamamına yayılmadan önce test edildiği bir tür "laboratuvar" haline gelen modern hastanenin klasik paradigmayı yerinden eden yeni mimarlık mantığının en somut örneklerinden biri olduğunu görürüz. Kitabın ikinci yarısında modern hastanenin iki yüzyıllık seyrinden bir kesit alan görsel bir deneme bulunuyor.
