Mevsimin kışında, gecenin ayazında, tabiat derin bir uykuya daldı.
Ateşe köz dayanmazken, insanların nefesinde derman kalmadı.
Beyaz örtüyle kaplı yeryüzünde bir düş perdesi aralandı.
Varlığı sudan ibaret olan her şey olduğu yerde donakalırken,
Ab-ı hayat suyunu tüketmiş olan her şey, yeryüzünde dımdızlak asılı kaldı.
Böylesi bir gecede korkunun kokusu hızlıca her yere saçıldı.
Ve korkunun bu kokusunu bir tek o duyardı.
Her yıl aynı gecede fırsatını bulup yeryüzüne sızar,
Toprağın altından yeniden zuhur etmek için türlü tuzaklar kurardı.
Korkunun kokusuna dayanamaz,
En tesirlisini seçip hizmetkârı yapardı.
Çünkü yaşadığı zindandan bir tek onun/onların yardımıyla çıkardı.
Korkuyla beslenen bu illetin adı asırlardır kulağımıza “BOCUK” diye
fısıldandı…
