Kim bilir, belki de karamsarlığımın panzehiri olduğuna inandığım, beni daha iyimser yaptığını sandığım için yazıyorum. İyimserliğin azaldığı bir dünyada, iyimserliğimin çığlıkları duyulsun diye kalem elde çırpınıyorum. Hoşgörünün nerdeyse suç sayıldığı bir ortamda, hoşgörüsüzlüğün toplumu bu kadar çirkinleştirmesine seyirci kalmamak için, farklı olma hakkına karşı tolerans denilen erdemliliği güçlendirdiği için yazıyorum. Ufuk özürlülüğün erdem sayıldığı bir dönem-de, geniş ufuklu olmaya çalışmak, kendine yabancı-laşmanın moda olarak algılandığı bir zaman dili-minde, kendim olabilmeyi ya da yabancılaşmamayı sağlayabilmek için yazıyorum. Dünaysır ve Tılermen’in birleşmesinden doğan ve bize rağmen adı ‘Kızıltepe’ olarak konu-lan bastırılmış arzuların yasaklı şehrinde dengbêjle-rin belleği diri tutan sesine kulak vererek büyüyen insanların anlatılacak çok hikâyeleri var. Ben de onlardan biriyim. Sözcüklerin büyüsünde mutluluk arıyorum. İçimden geliyor yazmak. İçimden geleni durduramadığım için yazıyorum. Sorulacak çok sorum olduğu için yazıyorum. Yazmak, cesaretimi bilediği, acılarımı dindirdiği ve ruhumu özgürleştir-diği için yazıyorum.
