Küçükken hayat denen illet daha güzeldi.
Düşerdik ağlardık ama düştüğümüz yaralar kabuk bağlar, iki güne de yaradan eser kalmazdı.
Yarım kaldım, yarım.
Diğer yarım benim sevgimi daha fazla gösterecek birine mi gitti?
Küçükken düşerdim, annem “Gel öpeyim oğlum,” derdi, öpünce geçtiğini sanırdık.
Anne ben büyüdüm, oğlun büyüdü anne, küçükken
ağlamasına kıyamadığın oğlun senden gizli gizli ağlıyor anne!
Özür dilerim!
