“Hak Teâlâ bana öyle bir fikir vermiştir ki, yaratmış olduğu her şeyi onda gördüm ve onda kalakaldım. Gece ve gündüzdeki meşguliyetlerimi (o fikir) görünmez hale getirdi. O fikir basiret oldu, küstahlık muhabbet oldu. Öyle bir mertebeye ulaştım ki fikir hikmete dönüştü, dosdoğru yola ve halka şefkat haline dönüştü; O’nun halkına kendimden daha şefkatlisini görmedim; dedim; keşke bütün halkın yerine ben ölseydim de halkın ölümü tatması gerekmeseydi; keşke bütün halkın hesabını benden sorsaydı da, halkın kıyamette hesap vermesi gerekmeseydi; keşke bütün halkın cezası bana çektirseydi de onların cehennemi görmeleri gerekmeseydi.”
Ebû’l Hasan El-Harakānî
