Tekrarlanan çekim. Qom’ların fısıldaşmaları ve kameralar önünde düzgün, tek sıra halinde yürümeleri. Suya sokulan makineler. Sıcak ve çamur. Kostüm ve peruklar. Casting. Sahneye dönüştürülen terk edilmiş köyler; İspanyol ve yerli köy sakinleri; çayırlar, Don Diego de Zama’nın boş yere onu toplumdan dışlanma ve kayıtsızlıktan çıkaracak yükselmeyi beklediği ovalar. Lucrecia Martel filmini çekerken Selva Almada gözlemliyor, soruyor, yazıyor. Ve bu notlar incelikli, lirik esinlenmiş ve kendi havasında bir çekim günlüğü olmaktan çok daha fazlası: Sayfaları ve görüntüleri aşarak filmden kitaba doğru Zama’nın edebi efsanesini aydınlatan, parçalarına ayıran ve derinleştiren optik, hassas bir aygıt. “Orijinal ve çok yeni, Selva Almada şiirsel ve gerçekçi arasında duran bir stille baştan çıkardı. Edebiyatı, dehşetten titreme noktasına vardırmadan tüyleri diken diken ediyor.” Cristian Alarcón Babelia, İspanya
