Ona tâbi olmaları için kullarına emirler verdi:
“Peygamber size neyi verdiyse onu alın, size neyi yasakladıysa ondan da sakının!” “Ey inananlar! Allah’a ve Elçisine itaat edin!”
“Ey inananlar! Allah’a itaat edin. Peygamber’e, sonra da içinizden yetki sahibi olanlara itaat edin”
“Ey Peygamber! Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki Allah da sizi sevsin, günahlarınızı affetsin, de.”
“Allah Resûlüne itaat eden Allah’a itaat etmiş olur!”
“Peygamber’in emrine muhalefet edenler, başlarına bir belânın gelmesinden sakınmalıdırlar.”
Evet, Nebiler Hatemi, Resûller Serveri olan Hazreti Muhammed (sav) Efendimize uyup yolunu yol edinen kurtuldu. Zira o yaşayan Kur’an idi. Vahyin birinci muhatabıydı. Müfessirlerin ilkiydi. İbadetin zirvesindeydi. Takvada en ileriydi. Ahlâkın en güzeline sahipti. Çünkü bizzat Rabbi tarafından terbiye edilmişti. Emsalsiz ilmi sadece Hak’tandı. İnsanlık amellerin en mutedilini O’nda gördü. Hakikî fazileti onunla anladı. Merhameti, şefkati, feragati O’nunla tanıdı. İhlâsı, sabrı, şükrü O’ndan öğrendi. Cehalet karanlıklarında bunalanlar O’nun getirdiği nur ile nurlandılar. Karanlık iklimlerde hidayet kandilleri oldular. Medenî milletlere üstatlık ettiler.
Ve O’ndan bize iki şey kaldı: Kitap ve Sünnet. Efendimiz (sav), “Şüphesiz, en güzel söz Allah’ın kitabıdır. En güzel yol da Muhammed sallallahu aleyhi ve sellemin yoludur” buyurarak kendi lisanıyla da bunların önemini belirtiyordu. Hikmet sarayına Hazreti Muhammed’in (sav) kapısından girilir. Hakikat ilmi O’nunla elde edilir. Teslimiyet bahçesine O’nun yolundan gidilir. Rıza mertebesine O’nun miracıyla çıkılır. Hakikî iman O’nun sayesinde kazanılır. Allah O’nunla tanınır. Muhabbetullah nuru O’nun ile parlar. Kendi akıllarına güvenip O’nun nurundan mahrum kalanlar ise sapkınlık karanlıklarında debelenir dururlar.
