Ne sonum oldun ne sonsuz ne de sondun. Solmayan beyaz gül gibi masumdun hislerimde ama şimdi, bütün şiirlerim reddediyor seni. Bana hikayem rest çekiyor. İliklerimin duygularına yapışan kelimeler ise ilmiği geçirmiş boğazıma. Tabureye tekme vurmaya zebanileri davet etmişler. Anla artık Katre “Nasılsın?” diyemeyecek kadarım artık. Ama Amara seni bekliyor çölde, denizde, sonsuzluğum ve sonum, solmayan beyaz gülüm “Katre-i Amara”da kayboldu. Ne KATRE yüreğime akabilir artık ne AMARA ruhumu gezdirebilir. Damla bozkıra düşmeden can verdi.
