Ne ayıplama ne onaylama... Kaleminin ucundan sadece kendini tanımanın sevinci damlayan üstad Stefan Zweig'dan hayatını dizginlenemez bir tutkuyla şiirleştiren üç şair ruhun öyküsüdür bu kitap...
Casanova...
Casanova iyi biri midir kötü biri mi? İçten midir yalancı mı? Bir kahraman mıdır yoksa bir dolandırıcı mı? Doğrusu vakte ve saate göre her biridir: Şartlar ona rengini verir ve o şartlarla birlikte değişir.
İşin aslı pek çok insan gibi içinde yaratıcı bir güç olmadığından maceracı olmuştur Casanova. Ama ne maceracı! Çağının hiçbir yazarının hayalî sahneleri O'nun gerçekten yaşadığı olaylar kadar çarpıcı ve cüretkâr değildir. O'nu çarpıcı yapan da kadınların peşinde hayatındaki baş döndürücü devinimdir.
Stendhal...
Nedir Stendhal'in büyük zanaatı: kendini gözlemlemek elbette. Zanaatı ve ilmi budur. "İnsan kalbini inceleyen biri" olarak yeni nesillere bu ilmi aşılamış ve insana kendini gözlemlemenin verdiği büyük sevinci öğretmiştir. Ondan önce hiç kimsenin bu şekilde kâğıda dökmeye cesaret edemediği mahrem sırları bir klinik doktorunun soğukkanlılığıyla itiraf etmiştir bize.
Ruhu tahlil etme sanatının bu olağanüstü ustası olmasaydı duyguların evreni ve onların gizli dünyası hakkında bildiğimiz gerçekler çok daha az olurdu.
Ve Tolstoy...
Çağının insanlarından farklı değildi; ne de onlardan daha yüksekti Tolstoy. Hammaddesi herkes gibi balçıktı kusurdu. Ve işte o kusurları derinden fark ettiğinde herkesten farkını ortaya koydu. Duyduğu derin acıyla insanın en yüce halinin peşine düştü. Ve hiçbir şeyden korkmayan bu sanatçı hayatı boyunca kendi benliğini tanıyıp kusursuz bir hale getirmek gibi büyük bir
işe verdi kendini.
O sayededir ki; Goethe'den bu yana hiçbir şair kendini ve aynı zamanda ebedî insanı bize Tolstoy gibi gösteremedi.
