Gün uzun ve bunaltıcı geçmişti. Herkesi kapsayan nem, arazinin üzerinden uzaklaşmış görünürken mevsim, hafif sıcaklığın mevsimiydi. Gökyüzü ve yeryüzü, alacakaranlık düştüğünde, gölgeli bir griliğe dönen tekdüze, sönük mavi rengindeydi.
Akşamın yaklaşmasıyla yatıştırıcı bir meltem nehirden yukarı doğru geldi. Bu hafif esinti biraz olsun rahatlamayı da beraberinde getirdi ve doğa ana daha neşeli bir hale büründü.
Dar, dolambaçlı yollardan yukarı, hiç bitmeyen patikalardan içeri ve dışarı Japon faytonlarının sayısız ışıkları Zevk Evleri için parıldadı, sıçradı. Eğlence düşkünleri ılık karanlıkta birbirlerine doğru seslendiler. Yukarı kaldırılmış bir fenerin bir anlığına uzaklaştırılan, titreyen ışığının altında yüzler ışıldadı ve karanlığın içinde tekrar kayboldular.
Genç Lord Saito Gonji için gece pek çok dilde konuşuyordu. Tıpkı en ince teli bile bir nefes değdiğinde titreşecek kadar iyi akort edilmiş bir enstrüman gibi, böylece gençliğin kalbi gecenin her türlü cazibesiyle karıştırılacaktı. Lord, onun hakkında konuşulanları ya da gülüşmeleri duymuyordu. En azından o sırada, uzun süredir ona eşlik eden o hasta edici, sağır edici düşünceyi arkasında bırakmıştı. Kendini bütünüyle bu kısa keyif anına bırakmıştı. Onu bekleyen esaret dolu uzun bir yaşamı hafifletmek için bu keyifli süre hoş bir biçimde uzatılmıştı.
