Günlük hayatın saçma sapan hezeyanlarına boyun eğen değerli dakikalarımızı arındırmak. Egomuzun bize dikte ettiği tüm hırs oyunlarından uzakta durmayı başarmak. Kin, öfke ve nefret taşıyan salkımların yıllar içinde dönüştüğü kesif kokulu şarabın baş döndüren çekiciliğine kapılmamak. Saf sevgi olmak. Lekesiz. İddiasız. Mis kokan bir parfüm gibi etrafa yayılan hafif ve görünmez bir öze dönüşmek. Gözle görülemeyen ama varlığı ruhlarımızın en derin kuytularına ışık taşıyan bir öz. Ancak bunu başarabilenler, evrenin sevgiye dönüşmüş tüm özleriyle iletişim kurabilirdi. Kendi sesimizi hatta çığlığımızı bile duyamayacak kadar sağırken, sevginin sesini duymak imkânsızdı.” Günlüğü ile vedalaşıp uykuya dalmak istedi. Ama başaramadı.
