Yalnızız, kabul et...
O çok sevdiğin kedin de bir gün terk edecek seni. Hatta o en çok sevdiğin şarkın da başkalarının olacak, başkaları için çalacak, başkalarının anısı olacak.
Yalnızız, kabul et...
Tıpkı kimsesizler mezarlığındaki unutulmuş bir mezar gibi yalnızız. Kendinden eksilip, başkasını tamamlamak için sarf ettiğin çabanın bir gün hiçbir anlamı kalmadığını gördüğünde “Değmezmiş!” kelimesinin ağırlığının altında kalacak, ezilip gittiğinde anlayacaksın sokaktaki it kadar yalnız olduğunu.
Yalnızız, kabul et.
Yalnızız, kendimizden kaçacak kadar.
Yalnızız, kendimize sığamayacak kadar...
