Akşamdı
Ufkun kızıllığa büründüğü andı
Hızlıca yanıma geliverdi
Nefes nefeseydi
Derin bir iç çekti
Buyurun, dedim
Yutkundu
Gözleri sabitlendi
Yüzü kasıldı
Dondu kaldı
Damlayıverdi gözyaşları
Ardından bakakaldım
Tekrar buyurun, dedim
Utandı, söyleyemedi
Hep sustu.
