<p>On seneyi aşkın bir zamandan beri Viyana gurbetinde yaşadım. Gerçi<br />zaman zaman Türkiye’de bulunan ailemi görmek için İstanbul’a<br />gidiyordum. Ama bu gidişlerin bir dönüşü olduğu için, gözüm arkada<br />kalmıyor değildi. Ailem, çocuklarım ve torunlarımın hasreti bana zor<br />gelse de, yüklendiğim misyon beni güçlendiriyor, âdetâ sabır<br />zerkediyordu beynime: Okumak için despot idareden kaçıp Viyana’ya<br />gelen bu çocukları nasıl bırakabilirdim ki? Zaten onlar, benim<br />Viyana’daki çocuklarım gibi olmuşlardı.</p>
