Şiirin yüzü güler de gülen gözlerdeki yas kaç yüreğe serinlik taşır. Zaman gergefinde sarılıyken ruhumuz en çok göğe bakmaktan korkarız; yıldızlara, aya, güneşe... Kendimizi ne kadar küçük gördüğümüzü anlarız ve bakarız durmadan, göğün nihayetsiz boşluğundan acizliğimize. Teslim oluruz zaman kavramının tanımsızlığı, ölçüsüzlüğü ve uzaklığın rakamlara sığmaz ahvaline. En önemlisi de ufacık iki göz mesafesine koskoca evrenin nasıl sığdırıldığına akıl sır erdirmeyişimize.
