"Zeynep’in hikâyesi olmalı," diye yazdım Dostoyevski posterinin altına. "Yardım edecektir." Alyoşa’nın duasını ediyorum yatmadan: "Mutsuzları, başkaldıranları koru ve doğru yolu göster. Sevginin kendisi olan sen, hepimize huzur ver," diye…
Kitap sayfalarına, yazdığı kâğıtlara, duvara yapıştırdığı çıkartmalara tutunan, yazılmış sözlerin arasında kendi söylenmiş cümlelerini de kaybeden biri, insan kalbinde derin yaralar açan hayatın acımasız gerçeği olan ölümü nasıl aşabilir?
Hamide Abdurrahmanoğlu
