-Olmasaydı, Allah’ı bilemeyeceğimiz O…
O’na bu cümleyle başlıyoruz… Niye? Varlık, sireti değil ama sureti yönünden insan lisanının fiilleri üzerinde durur. Yapmak, etmek, uyumak, yürümek, anlamak, yemek, düşünmek vesâir…
Söyleyin; bu fiiller elene elene sadece ikiye indirilse ve onlar, iki sütun halinde varlığı taşımaya kifayet edecek olsalar, bu iki fiil ne olurdu?
Bize göre işte cevabı: Olmak ve bilmek…
Olduran Allah idi, bilmemize vesilelik edense, O… Başlarken ya da bitirirken; O’na taalluk eden bütün manaların peşrevinde, kıymeti Allah’a bağlayan şu levha yazılsa yeridir:
“O olmasaydı, Allah’ı bilemezdik…”
Ayet meali:
“Ben insanları ve cinleri ancak bana ibadet etsinler diye yarattım…” (Zariyât-56)
İbn-i Abbas Hazretleri ve bazı müfessirler, bu ayette geçen “İbadet etsinler diye…” (liya’budûn) ifadesini “Bilsinler diye” (litâ’rufûn) şeklinde tefsir etmiştir…
İbadet de, bilmeye vesile… Ve O, Allah’a vesile…
Allah’ı bilmek için serili bir yol yoktur ki; ancak O’nunla istikametlendirilmiş olmasın… Bütün yollar ve kıymetler Allah’a bağlanırken, O, Allah’ın kendisine kendisiyle yol verdiği yoludur ve en kıymetlisidir…
Var mı ötesi?
