Çocuğunuzu kucağınıza aldığınız ilk anı hatırlıyor musunuz? Yavrumuza zarar gelmesin diye ona bütün merhametimizle sarılıyoruz. Onu kendimizden bile sakınıyoruz. Geceler boyu ayakta kalmaya çocuğumuzun zamansız ağlama krizlerine sabrediyoruz. Uykusuz kalıyoruz yorgun oluyoruz yemek bile yiyecek vakit bulamıyoruz ama yine de ona merhamet etmekten vazgeçmiyoruz.
Sonra bir şey oluyor. Biz hassasiyetimizi kaybediyoruz. Çocuğumuz büyüdükçe sabrımız küçülmeye başlıyor. Bir anda öfkeli ve sürekli bağıran bir insana dönüşüyoruz. Ne değişiyor da biz böyle bir insan oluyoruz? Bence neden biliyor musunuz? Biz en çok kendimize çocuklarımıza sevdiklerimize göstermemiz gereken sabrımızı gün içinde sağda solda tüketiyoruz. Asıl ihtiyaç hâlinde kullanamıyoruz.
Sabrınızın gücünüzün tükendiğini ve mutsuz olduğunuzu hissediyorsanız çocuğunuz ve çevrenizdeki insanlar ile ilişkileriniz bozulmaya başladıysa geçmişinize
