Dudaklarının kıyısında sevgi mi hüzün mü
ne olduğu belirsiz duygulardan müteşekkil çizgiler…
ve ziftleşmekten kurtarmak ister gibi kalp otağını,
gözyaşı barajlarında yıkanır Tamara.
Cehaletin tüm karanlığını cübbesinde taşıyan keşiş,
bir ağ gibi atar bu ulvi sevdayı dalgalara.
Şair vurur usul usul bu acıyı zılgıtlara.
Ve gece… lacivert gece, zifiri gece… alır zalimden nazenin yari.
Vuslatı “firak” libasına sararak sunar çifte ruhlara.
Öyle bir sevinç ki bu ancak acısı yankır kayalıklara;
“Ahhhh…… Tamaraaaaa!..”
Bu destanı şiir şiir örmek kaldı delikanlılara.
Artık bir potada erimenin muştusunu anlatır mahilere mahyalara.
Artık Artos’un şahitliğinde seslenecek bu sevda asil ruhlara.
Van Gölü’nün serin dalgalarından nefesin alınmada Tamara!..
