Şair elini kulağına atıyorsa durup dinlemek lazım gelir. Söyleyecek birikmişi vardır çünkü. Celal Fedai de uzun sayılabilecek bir aradan sonra yeni şiir kitabıyla çıkıyor okurunun karşısına. Önceki şiir kitaplarında terennüm etmeye başladığı bir türküyü yeni bir makam ve formda sürdürüyor. Öyle ki bu kitapla birlikte müzikteki durakları daha net şekilde duyabiliyoruz. Bu salt biçimle alakalı bir durum da değil üstelik. Şairin öteden beri savunageldiği neoklasik söylemin kıvamını bulmasıyla ilgili.
Eli Kulağında'nın iç dikişi klâsik. Buradaki klâsizm Fedai'nin poetik metinlerinde ötedenberi açık etmeye çalıştığı hataya düşmüyor. Tenevvü metnin muhtevasından neşet ederek söyleme biçimine değin uzanıyor. Kitabı ulu akrabalarının arasına sokacak olan da tam olarak bu: Derin bir yakarış...
En güzel yalvaran kullarındandır şairler
Yalvarmadaki izzet nedir onlar bilirler.
Benim için konacak yalın var kuşkum yok
Yalvarmam odur ki artık bana taşın yok.
