“Kişi kendisi için yola çıkar. Yol, yaban ve özgürdür. Yola çıkan için dünün, bugünün veya yarının bir önemi yoktur.
Yola çıkan umudu takip eder. Karanlık çökse de bilir ki; doğan güneşle birlikte bir günebakan gibi ışığa ve umuda dönecektir yüzünü.
Dinlenirkenhayalleri uykuya yatar, yürüdükçe hayalleri peşinden gelir. Yolcu için doğada gördüğü yaşam sevinci ve mücadelesi, çiçeğin taşların arasından kafasını ışığa doğru uzatmaya çabalaması gibi umut ve hayali ifade eder.
Kadim Likya topraklarının havasını solumuş Tulga Tolun Şatır, bu romanıyla Likya Yolu’nu adımlamaya devam ediyor.”
