Cemal Bey’i düşündü. O da bir şekilde kendisine yeni bir yazgı tayin etmişti. Sonra babası, ne kadar tevekkülle olsa da değiştirme tutkusunun peşinden gitmişti. Aklına İtalyan Mongeri’nin bir sözü geldi: “Tövbekârlar başarısız olmuş günahkârlardır. Herkes en az bir kere yazgısını değiştirmek ister.” Gülerek söylemişti bu sözü. Denemiş olmanın verdiği güvenle yenilgi vardı gülüşünde. Evet, ki-mileri başarısız olduklarında yolları bu teslimiyetle kesişiyordu. Onunkisi teslimiyet değildi. Bir yazgıdan geçmiş ve geleceğin çıkar-tılmasıydı. Geleceği olmayan bir yazgı, yazgı değildi artık. Gece onu bekliyordu. Işığı söndürdü. Ilık bir rüzgâr esiyordu. Tül belli belirsiz salınırken kendini geleceği olmayan hayallerine bıraktı.
